Εδώ που φτάσαμε, δεν υπάρχει λόγος να το αρνούμαστε…
O Παναθηναϊκός πήρε τη νίκη που ήταν υποχρεωμένος να πάρει στη Μπολόνια, μετά τις νίκες που είχαν κάνει Μονακό-Μπαρτσελόνα-Ολυμπιακός-Φενέρ και είναι η στιγμή να αρχίσουμε να μιλάμε διαφορετικά πια για αυτή την ομάδα.
Τι Ευρωλίγκα βλέπουμε φέτος; Δεν ξέρουμε αν είναι η καλύτερη ποιοτικά, αλλά ο ανταγωνισμός είναι τεράστιος σε δύο επίπεδα.
Πρώτο επίπεδο τα play in, όπου μέχρι προχθές είχαν βλέψεις για να μπουν σε αυτά οι Μπασκόνια-Παρτιζάν-Εφές-Μπάγερν-Αρμάνι-Βαλένθια και είχαν ήδη σίγουρη θέση η Μακάμπι με τη Μπολόνια.
Δεύτερο επίπεδο, οι 5 θέσεις των play offs κάτω από τη Ρεάλ. Παναθηναϊκός-Μονακό-Μπαρτσελόνα-Φενέρ-Ολυμπιακός διεκδικούν θέση στην 4άδα και αν υποθέσουμε ότι νικάνε οι 4 από τους 5 τα δύο ματς που απομένουν (Ολυμπιακός και Φενέρ παίζουν μεταξύ τους τελευταία αγωνιστική, άρα δε θα κάνουν και οι δύο το 2/2), θα έχουμε μια ομάδα με 22 νίκες να μην έχει εξασφαλίσει το πλεονέκτημα έδρας. Απίστευτο.
Ο Παναθηναϊκός έχει κάνει όμως το ακόμα πιο απίστευτο. Πριν από δύο μήνες αυτό που λέγαμε για ταβάνι του, ήταν η 4η θέση. Λέγαμε πως η Μπαρτσελόνα θα καπαρώσει τη 2η και πως στην 3η θα πάει η Μονακό ή θα συνεχίσει την τρελή πορεία της η Βίρτους. Πριν από 5 μήνες λέγαμε να μπει στην 6άδα.
Τώρα, όλοι θα ξενερώσουν αν τυχόν ο Παναθηναϊκός κάνει γκέλα με Μπάγερν ή Άλμπα και καταλήξει 5ος.
Ήταν κάπου τον Οκτώβριο που ακούγαμε όλοι τον Αταμάν να μιλάει για εισιτήρια για το Βερολίνο, να κάνει διάφορες δηλώσεις και να λέμε όλοι ότι πρέπει να σταματήσει και να μείνει χαμηλά η μπάλα.
Δεν μπορούμε να αποδεχτούμε τον τρόπο που βλέπει τα πράγματα ο Αταμάν και μας φαίνεται συνέχεια παράξενο και αλαζονικό να τον ακούμε να τα λέει όπως τα λέει. Δεν είναι όμως έτσι. Είναι απλώς ο τρόπος του και η επιλογή στο πώς θα αποτυπώνει την κατάσταση πρωτίστως για την ίδια την ομάδα.
Έβαλε τον στόχο του final-4, έβαλε την πίεση που πρέπει να έχει ένα ρόστερ 25 εκατομμυρίων και δεν τον ένοιαξε που η ομάδα φτιάχτηκε τον Νοέμβριο, όταν δηλαδή προστέθηκε ο Κέντρικ Ναν. Δεν θέλησε να δώσει κανένα διάστημα προσαρμογής. Εμείς οι υπόλοιποι, που δεν είμαστε προπονητές, θα βρίσκαμε τη δικαιολογία και σε κάθε ήττα θα την χρησιμοποιούσαμε.
Προφανώς και σε αυτή τη διαδρομή των 7 μηνών θα μπορούσαν κάποια πράγματα να γίνουν καλύτερα και ο Παναθηναϊκός να μην είχε χάσει, για παράδειγμα, το Κύπελλο, αλλά τι να πεις για μια ομάδα που από 17η πέρσι και πρόπερσι, φέτος είναι 2η και θα παίξει με πλεονέκτημα την πρόκριση στο final-4;
Στην αρχή της χρονιάς η υπόσχεση ήταν να δούμε μια ομάδα που να τα διεκδικήσει όλα. Και ο Παναθηναϊκός θα τα διεκδικήσει όλα. Αν θα τα πάρει, είναι άλλο ζήτημα με πολλές παραμέτρους. Το σημαντικότερο στον πρωταθλητισμό είναι να είσαι πάντα παρών. Οι κατακτήσεις δεν είναι προνόμιο ενός.
Είναι λοιπόν η στιγμή να το πούμε ανοιχτά: ο Παναθηναϊκός επέστρεψε στις 4-5 κορυφαίες ομάδες της Ευρώπης.
Ο Παναθηναϊκός βρήκε τον δικό του Σπανούλη στο πρόσωπο του Κώστα Σλούκα που ως αρχηγός έφερε κι αυτός την απαίτηση του πρωταθλητισμού και της νίκης μέσα στα αποδυτήρια. Και αυτό το βλέπουμε στα ματς που μοιάζουν να φεύγουν από τα χέρια. Αυτό δεν έγινε από τη μία μέρα στην άλλη.
Ο Παναθηναϊκός είχε στα χέρια του το ματς με τον Ολυμπιακό πρώτη αγωνιστική. Έκανε το λάθος ο Λεσόρ και πήγε στην παράταση. Είχε στα χέρια του το ματς με τη Μακάμπι στο ΟΑΚΑ. Είχε στα χέρια του το ματς με την Παρτιζάν στο Βελιγράδι. Είχε στα χέρια του το ματς με τη Μπασκόνια στη Βιτόρια. Όλα αυτά τα έχασε.
Δεν είχε όμως στα χέρια του το ματς με τη Μονακό. Δεν είχε στα χέρια του το ματς με τη Βαλένθια. Δεν το είχε χθες με τη Μπολόνια όπως εξελίχθηκε στο φινάλε με το τρίποντο του Ντόμπριτς στα 52 δευτερόλεπτα. Τα πήρε και τα τρία αυτά ματς.
Αυτή είναι η αλλαγή στη νοοτροπία που έφεραν ο Αταμάν και ο floor general Κώστας Σλούκας.
Είναι η ώρα να το πούμε ανοιχτά πως ο Παναθηναϊκός μπορεί να παίρνει τα ματς όπως τα πήρε πολλάκις ο Ολυμπιακός στην εποχή Σπανούλη και έβλεπες τον Ολυμπιακό από το πουθενά να βρίσκεται στην 8αδα και να πηγαίνει στα final-4. The Sloukas effect.
Όχι, ο Παναθηναϊκός δεν είναι η τέλεια ομάδα. Θέλει έναν σέντερ για να μπορεί να παίζει 25λεπτα όταν ο Λεσόρ δεν κολλάει στο ματς, αλλά να παίζει κυρίως δεκάλεπτα για να τον ξεκουράζει μαζί με τον Αντετοκούνμπο. Θέλει έναν ακόμα γκαρντ που να συνδυάζει την αμυντική ικανότητα του Γκραντ και τη δημιουργική του Σλούκα. Θέλει ένα 2ο τεσσάρι.
Αλλά στο τέλος της ημέρας μετράει η συνολική εικόνα και η προοπτική. Οι διορθώσεις θα έρχονται γιατί η ομάδα πια κοιτάζει ψηλά.
Το μόνο που έχουν να κάνουν οι φίλαθλοι είναι να επιτρέψουν στους εαυτούς τους να απολαύσουν τις στιγμές. Να κριτικάρουν με ψυχραιμία σαφώς, αλλά να μάθουν να απολαμβάνουν γιατί, αν μη τι άλλο, βλέπουν όμορφο μπάσκετ. Μπάσκετ παιχταράδων περισσότερο και λιγότερο προπονητή, αλλά από επιλογή του ίδιου του Αταμάν.
Enojy the ride. Αυτό έχει ξεχάσει ο Έλληνας φίλαθλος. Τρώγεται συνεχώς με τα ρούχα του για το τι θα γίνει αύριο, μεθαύριο κτλ., λες και έχει αυτός ρόλο να οργανώσει το πλάνο. Φέτος, οι δύο ομάδες στην Ευρωλίγκα, αλλά και οι 4 ποδοσφαιρικές, έχουν προσφέρει μια ωραία διαδρομή στους φιλάθλους τους.
Ο μπασκετικός Παναθηναϊκός ειδικά, την προσφέρει και με ανέσεις, με ένα γήπεδο ωραίο, γεμάτο πράγματα να κάνεις, με απόλαυση σε όλα τα επίπεδα.
Οι φίλαθλοι είναι αυτοί που θα μπουν στο αεροπλάνο στην πρώτη θέση. Η ομάδα είναι ο πιλότος και οι αεροσυνοδοί που θα τους δώσουν τις ανέσεις. Ο Παναθηναϊκός δεν επέστρεψε μόνο στον πρωταθλητισμό φέτος. Επέστρεψε και στον αθλητισμό.
