Ο τεχνικός διευθυντής και υπεύθυνος ακαδημιών της νορβηγικής Eindsvoll, Σπύρος Παντελιάδης, «φιλοξενήθηκε» στην εκπομπή «Άμεσο Ριπλέι» του EOK WebRadio. Αναλυτικά είπε:
Για τις εντυπώσεις του απ’ τη Νορβηγία και το μπάσκετ εκεί: «Είναι δύσκολη η σκανδιναβική γλώσσα, οι κοινωνικοί συσχετισμοί με τη νότια Ευρώπη, ο τρόπος που αντιλαμβάνονται το μπάσκετ. Για έναν Έλληνα προπονητή που έχει ασχοληθεί και με επαγγελματικό αθλητισμό είναι αρκετά δύσκολο. Για τους πρώτους 6-7 μήνες χρειαζόταν συνεχή παρουσία εκεί από εμένα, τώρα είναι λίγο καλύτερα τα πράγματα. Η σεζόν τους δεν είναι τόσο μεγάλη, το μπάσκετ δεν είναι το κύριο μέλημά τους. Μάλιστα, έχουν υπάρξει και αρκετές παρεξηγήσεις ανάμεσα στον οργανισμό κι εμένα, διότι εγώ το βλέπω διαφορετικά το μπάσκετ, εγώ τα αθλήματά τους είναι το ποδόσφαιρο, το χάντμπολ, τα χειμερινά σπορ. Αναγκαστικά ήρθαμε σε κάποια ρήξη, αλλά αυτό με έκανε λίγο πιο έμπειρο, να καταλάβω τον τρόπο σκέψης των βορειότερων λαών σε σχέση με το άθλημά μας».
Για το ενδιαφέρον των Νορβηγών για το μπάσκετ: «Έκανε μια προσπάθεια η Φινλανδία βγάζοντας τον Μάρκανεν, η Σουηδία είναι πιο πάνω απ’ τη Νορβηγία, η Ισλανδία και η Δανία κάνουν τις προσπάθειές τους. Η Νορβηγία, όμως, ενώ υπάρχει ενδιαφέρον, έχει μείνει πάρα πολύ πίσω, μένει στα χειμερινά σπορ, το χάντμπολ και το ποδόσφαιρο. Τα παιδιά προσπαθούν, το θέλουν, αλλά δεν έχουν το μπάσκετ στο DNA και την κουλτούρα τους. Αν δεις νορβηγικό μπάσκετ θα δεις πως η γλώσσα του σώματός τους θυμίζει περισσότερο χάντμπολ. Λειτουργούν στο μπάσκετ εντελώς διαφορετικά απ’ το ευρωπαϊκό στυλ, πηγαίνουν πολύ προς τη μπάλα, σαν να παίζουν χάντμπολ περισσότερο. Προσπαθείς να τους διδάξεις αφ’ ενός τα βασικά στο τεχνικό κομμάτι, αφ’ ετέρου τη φιλοσοφία, όπου εκεί είναι τα πολύ “σκούρα”, γιατί τον αθλητισμό και το μπάσκετ το βλέπουν εντελώς ως ψυχαγωγία και χόμπι. Δεν έχουν καμία σχέση με τη δική μας κουλτούρα».
Για τις εγκαταστάσεις στη χώρα: «Αν μπορούσαμε με κάποιον μαγικό τρόπο στην Ελλάδα να είχαμε όλα τα θετικά που έχουμε ως ένα πολύ μικρό κράτος, διαπρέποντας στον αθλητισμό, μαζί με τις αθλητικές εγκαταστάσεις της βόρειας Ευρώπης, θα ήμασταν σε εξαιρετικό επίπεδο. Δε μπορείτε να φανταστείτε, βέβαια, πόσα γήπεδα είναι άδεια, έτσι απλά… για να υπάρχουν».
Για την καθημερινότητα στη Νορβηγία: «Ο τρόπος ζωής είναι εντελώς διαφορετικός. Η Νορβηγία δε θυμίζει σε τίποτα Ελλάδα, ακόμη και Ευρώπη. Βραδιάζει πάρα πολύ νωρίς, κοντά στις 1-2, αλλά το πρωί που ξυπνάς με τον καιρό που έχει πάλι σαν βράδυ είναι. Ο κόσμος είναι πάρα πολύ προσεκτικός, δεν “ανοίγεται” καθόλου, δεν υπάρχουν παρέες. Για τους μεσογειακούς λαούς είναι πάρα πολύ δύσκολα. Η φύση είναι υπέροχη, μπορείς να δεις διαφορετικά πράγματα, αλλά το διαπροσωπικό κομμάτι, της φιλίας, της παρέας, της κοινωνικοποίησης, δεν το έχουν με τίποτα. Αντιθέτως, ορισμένες φορές, αν όχι πολλές, πράγματα που τα έχουμε ως δεδομένα, όπως την πολλή επαφή, στη Νορβηγία δεν τα επιτρέπουν, είναι παρεξηγήσιμα, μπορεί να έχεις και πρόβλημα. Δεν αφήνουν να πας να αγκαλιάσεις ένα παιδάκι επειδή έκανε κάτι καλό, φοβούνται πάρα πολύ».
