Ας ξεκινήσουμε από κάτι που δεν αφορά το αγωνιστικό κομμάτι. Ο φετινός Παναθηναϊκός και πιο συγκεκριμένα η μεταβατική περίοδος της επιστροφής του στην κανονικότητα είναι… ανθυγιεινά να τα παρακολουθείς. Τώρα στην εύλογη ερώτηση αν προτιμώ τις βραδιές χωρίς άγχος που ζούσαμε επί τρία χρόνια ή τις φετινές φυσικά και θα επιλέξω το δεύτερο γιατί είμαστε ο Παναθηναϊκός.
Όταν ξεκινούσε το ταξίδι του ο Παναθηναϊκός για τη νέα διαβολοβδομάδα στην Ισπανία είχε στόχο μία νίκη και θεωρώ ότι αν μας λέγανε ότι θα γυρίσουμε στις βαλίτσες με ένα ροζ φύλλο αγώνα θα το αγοράζαμε δίχως δεύτερη σκέψη. Άλλωστε μόλις χθες έσπασε μια απαράδεκτη ισπανική κατάρα για τον Παναθηναϊκό με 18 σερί ήττες. Ένα αρνητικό σερί που σε καμία περίπτωση δεν αρμόζει σε μια ομάδα με το μέγεθος του Παναθηναϊκού και που είμαι σίγουρος ότι η χθεσινή νίκη θα είναι η απαρχή για επιστροφή στην κανονικότητα και εκεί.
Μια που μίλησα για κανονικότητα, ο Παναθηναϊκός αυτή τη στιγμή έχει 11 νίκες σε 19 παιχνίδια ακριβώς όσες είχε πέρσι σε 34 παιχνίδια. Από αυτές τις 11 νίκες οι 5 είναι εκτός έδρας κάτι που μέχρι πέρσι φάνταζε μακρινό όνειρο. Θα μπορούσε ο Παναθηναϊκός να έχει καλύτερο ρεκόρ από το τωρινό; Ναι θα μπορούσε αν δεν ήταν νέα ομάδα και δεν είχε και κάποιες… αυτοκτονικές τάσεις. Παιχνίδια όπως με Μακάμπι, Ολυμπιακό, Εφές, Παρτίζαν και Μπασκόνια θα μπορούσαν όχι όλα αλλά κάποια να κατέληγαν σε πράσινα χέρια. Το μπάσκετ όμως είναι συνάμα όμορφο αλλά και περίεργο άθλημα και πάντα κάτι σου δίνει και κάτι σου παίρνει. Αν σας ρωτούσα με βάση την εικόνα του Παναθηναϊκού σε ποιο από τα δύο ήταν πιο κοντά στη νίκη είμαι σίγουρος ότι θα μου απαντούσατε το ματς με την Μπασκόνια. Κι όμως αυτό το παιχνίδι το έχασε ενώ το ματς με τη Βαλένθια το κέρδισε, που αν εξαιρέσουμε ένα μικρό καλό διάστημα στο 50-59 γενικώς δεν είχε την εικόνα ότι το ελέγχει.
Προσωπικά δεν το είδα ήρεμος και το χθεσινό παιχνίδι του τριφυλλιού γιατί από τη μία μετά τις πρώτες γκέλες υπάρχει ένα τεράστιο πρέπει σε κάθε παιχνίδι και από την άλλη δεν βοηθάει και η ίδια η ομάδα με την απίστευτη κυκλοθυμία που έχει στη συμπεριφορά της που βέβαια είναι ίδιον μιας ομάδας που χτίζεται από το μηδέν. Αν ο Παναθηναϊκός είχε την σταθερή απόδοση που νομοτελειακά θα αποκτήσει συν τον χρόνο, τότε παιχνίδια σαν το χθεσινό ή και με την Μπασκόνια θα τα καθαρίζει με 15 πόντους διαφορά. Για την ώρα η ομάδα αδικεί τον ίδιο της τον εαυτό και την προσπάθεια που κάνει σε άμυνα και επίθεση.
Το ματς με την Βαλένθια εγώ δεν το πίστευα για νίκη λόγω και του τρόπου που χάσαμε στην Μπασκόνια αλλά και της κομβικής απουσίας του ηγέτη μας Κώστα Σλούκα. Δεν έβλεπα τρόπο να νικήσουμε εκτός αν κάποιος άλλος χριστεί ηγέτης. Δυστυχώς για τον Μπαρτζώκα αλλά ευτυχώς για εμάς, ο φετινός Παναθηναϊκός δομήθηκε με αρκετούς ηγέτες. Ένας από αυτούς που πολλοί τον έχουν σταυρώσει αλλά ξέρει πολύ μπάσκετ είναι ο Βιλντόζα ο οποίος βρήκε το κατάλληλο παιχνίδι για να κάνει το πρώτο showtime του. Ο Αργεντινός δεν επιλέχθηκε τυχαία, δεν του δόθηκε για πλάκα το 1,6 ετησίως ούτε και το κλειστό τριετές συμβόλαιο. Για την ώρα φαινόταν λίγο εκτός ρόλου, λίγο σαν να μην πατάει καλά αλλά ποιος δεν θυμάται την περίπτωση του Ντρου Νίκολας που το πρώτο του καλό παιχνίδι το έκανε συμπτωματικά επι Ισπανικού εδάφους περί τα τέλη Φλεβάρη εκείνης της περιόδου.
Η λέξη που πρέπει να μην βγαίνει από το μυαλό μας είναι η υπομονή. Χρειάζεται υπομονή για όλους τους παίκτες καθώς κάθε παίκτης λειτουργεί διαφορετικά σε ένα νέο περιβάλλον, πόσο μάλλον σε μια ομάδα που είναι ολοκαίνουρια και που έχει και το μέγεθος του Παναθηναϊκού. Είναι πολύ σημαντικό να αποκτηθεί η απαραίτητη χημεία μεταξύ των παικτών και να γίνουν διακριτοί οι ρόλοι του καθενός παίκτη έτσι ώστε να μπορούν να συνυπάρχουν αρμονικά. Αυτό το λέω γιατί οι δύο σερί καλές εμφανίσεις του Βιλντόζα με Μαρούσι και Βαλένθια συνέπεσαν με την απουσία του Σλούκα. Μπορεί να είναι τυχαίο γεγονός μπορεί και όχι αλλά είναι δεδομένο ότι ο Βιλντόζα νιώθει καλύτερα όταν έχει πολύ χρόνο και πολύ ελευθερία με την μπάλα στα χέρια του. Είναι σίγουρο ότι όταν έχεις έναν εκ των κορυφαίων στον πάγκο όλα θα ρυθμιστούν όταν πρέπει.
Ο Παναθηναϊκός τώρα έχει την μεγάλη ευκαιρία να εξαργυρώσει αυτή την πανάκριβη νίκη του με τα 3 σερί εντός έδρας παιχνίδια που ακολουθούν με Εφές, Μονακό και Παρτιζάν. Είναι παιχνίδια δύσκολα, είναι παιχνίδια με ομάδες που κυνηγάνε τους ίδιους στόχους αλλά πρέπει και μπορεί να γίνει το 3/3 σε ένα ΟΑΚΑ που θα φλέγεται. Το πρόγραμμα που ακολουθεί για τον Παναθηναϊκό είναι ιδανικό για να φτάσει στο μαξιλαράκι των 20 νικών που εγώ θεωρώ ότι δεν θα τον κουνήσουν κάτω από τη θέση 6. Κανείς δεν ξέρει ποια ακριβώς θα είναι τα τελικά όρια νικών αλλά θεωρώ βάσει της μέχρι τώρα εικόνας ότι θα είναι χαμηλότερα από πέρσι. Όπως και να έχει το πρώτο βήμα για τον Παναθηναϊκό είναι να επιστρέψει στα play off και μετά όλα θα γίνουν.
Υ.Γ Ο Αταμάν διαπιστώνει ότι ο Μήτογλου περνάει φυσιολογικό ντεφορμάρισμα και δεν κάνει το ίδιο λάθος με την Βιτόρια και κλείνει το παιχνίδι με τον Χουάντσο που ήταν πολύτιμος στην άμυνα.
Υ.Γ.1 Η βελτίωση του Κώστα Αντετοκούνμπο είναι ολοφάνερη από παιχνίδι σε παιχνίδι και αυτό είναι δείγμα της δουλειάς του. Το πρόβλημα στη ρακέτα δεν είναι εκείνος αλλά ο Μπαλτσερόφσκι που αποκτήθηκε για δεύτερος ψηλός αλλά για την ώρα είναι άφαντος. Ο Λεσόρ είναι ένας πολύ καλός ψηλός αλλά δεν μπορεί μόνος του να τα κάνει όλα. Κρατάω λοιπόν μια πισινή για μια ακόμα κίνηση μέχρι τις 7/2.
Υ.Γ.2 Ο Σλούκας με τα τωρινά δεδομένα θα είναι κανονικά στο παιχνίδι με την Εφές.
Υ.Γ.3 Ο Χουάντσο ψάχνει να βρει τα πατήματά του στο επιθετικό κομμάτι και συγκεκριμένα στο μακρινό σουτ και θα το βρει γιατί έχει την ποιότητα αυτή. Το impact του όμως στην άμυνα και όταν βρίσκεται στο παρκέ είναι πολύ σημαντικό.
Υ.Γ.4 Ο Παναθηναϊκός χθες έπαιξε και χωρίς Σλούκα αλλά και χωρίς… Ναν που ήταν μακριά από τον καλό εαυτό του. Αυτό κάνει ακόμα πιο σπουδαία τη χθεσινή του νίκη.
