Στο βιβλίο του Νίκου Καζαντζάκη, «Αναφορά στον Γκρέκο», ο κρητικός συγγραφέας περιγράφει μέσα από τις προσωπικές εμπειρίες του, τους στόχους, τις προσπάθειες και τον αγώνα που κάνουν οι άνθρωποι μέχρι να φτάσουν στο ψηλότερο σκαλοπάτι.
Για την κρητικιά, Ρένια Καρλάφτη, ο δρόμος που διένυσε μέχρι να «πατήσει» στο σκαλοπάτι που οδηγούσε στους συλλόγους στους οποίους αγωνίστηκε αλλά και στην πόρτα της Εθνικής Γυναικών, δεν ήταν μόνον ανηφορικός. Ήταν δύσκολος, δύσβατος σε πολλά σημεία του και, γεμάτο προκλήσεις.
«Ξέρετε τι είναι σημαντικό; Να μην τα παρατάμε!», θα πει η διεθνής γκαρντ. «Όταν ήμουν μαθήτρια στο Λύκειο στο σχολείο στην Κρήτη και αντιμετώπισα έναν σοβαρό τραυματισμό, είπα στον πατέρα μου: “μπαμπά θέλω να γίνει το χειρουργείο και μετά να πάω στην Αθήνα να συνεχίσω να παίζω. Να κάνω αυτό που ονειρεύομαι!”. Έτσι κι έγινε! Λίγους μήνες μετά την επέμβαση μού έδωσαν την ευκαιρία στον Πρωτέα Βούλας και ήρθα στην Αθήνα. Μόνη μου! Οι γονείς μου, που δούλευαν στην Κρήτη, με στήριξαν πάρα πολύ στην απόφασή μου. Πήγα στη Γ’ Λυκείου, προετοιμάστηκα για τις Πανελλήνιες, έκανα τις προπονήσεις μου και ενδιάμεσα ακολουθούσα τις θεραπείες στο Παγκράτι, όπου πήγαινα με το λεωφορείο από τη Βούλα. Δυο ώρες να πας, κι άλλες δυο να γυρίσεις! Δεν τα παράτησα όμως ποτέ! Ακόμα και τώρα που το σκέφτομαι αναρωτιέμαι: “μα, πώς το έκανα αυτό;” Δεν ήταν εύκολο!».
Η ενασχόληση, δηλαδή, με το μπάσκετ ήταν ένα παιδικό όνειρο;
«Στην αρχή, όχι. Αν και οι γονείς μου είναι άνθρωποι από τον χώρο του μπάσκετ, ο μπαμπάς μου προπονητής και η μητέρα μου πρώην αθλήτρια, εγώ δεν ήθελα να ασχοληθώ με το άθλημα. Έκανα κολύμβηση. Κάπου στην Δ’ ή Ε΄ Δημοτικού όμως, προέκυψε ξαφνικά η επιθυμία να παίξω μπάσκετ. Στην αρχή πήγα με τον πατέρα μου στην ομάδα των αγοριών που προπονούσε, το δοκίμασα, μ’ άρεσε και μετά γράφτηκα στον Εργοτέλη».
Πώς αντιμετώπιζαν εκείνα τα χρόνια ένα κορίτσι που ήθελε να παίξει μπάσκετ;
«Από την στιγμή που η μαμά μου ήταν αθλήτρια και ήμουν μέσα στον αθλητικό κύκλο δεν με έκριναν για την απόφασή μου. Γνώριζα και πολλά κορίτσια από τον χώρο του μπάσκετ».
Και πότε μπήκε στο μυαλό σου η ιδέα να ασχοληθείς επαγγελματικά με το άθλημα;
«Δεν υπήρχε κάποια συγκεκριμένη στιγμή. Απλώς πάντα δούλευα πάνω στο κομμάτι του μπάσκετ -η αλήθεια είναι ότι λάτρευα το άθλημα- και άφηνα τα πράγματα να κυλήσουν μόνα τους. Έκανα τις προπονήσεις μου, έπαιζα στους αγώνες, ακόμη και του γυναικείου την περίοδο που ήμουν στις Κορασίδες και στις Νεάνιδες, κι όταν κλήθηκα για πρώτη φορά στις Εθνικές ομάδες και βγήκα έξω από τα όρια της Κρήτης, τότε άρχισα να βλέπω περισσότερα πράγματα. Παίκτριες από άλλες ομάδες, άλλες πόλεις… Εμείς στην Κρήτη δεν είχαμε μεγάλη επαφή με την υπόλοιπη Ελλάδα αν δεν πηγαίναμε να παίξουμε σε κάποιο Πανελλήνιο πρωτάθλημα».
Κι από τις λεγόμενες μικρές Εθνικές ομάδες και την Κρήτη, βρέθηκες στη Θεσσαλονίκη και στον ΠΑΟΚ, ξεκινώντας ουσιαστικά την καριέρα σου σε μια πόλη που πολλοί την χαρακτηρίζουν μπασκετομάνα. Τουλάχιστον στην κατηγορία των Ανδρών. Είναι και στην κατηγορία των Γυναικών;
«Δυστυχώς, το γυναικείο δεν είναι στο ίδιο επίπεδο με το ανδρικό. Αν και έχει τη δυνατότητα να είναι. Στον ΠΑΟΚ τουλάχιστον όπου αγωνίστηκα και υπήρχαν και οι εγκαταστάσεις. Πέρασα πάρα πολύ ωραία χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Εκείνη την περίοδο μάλιστα σπούδαζα παράλληλα στη Γυμναστική Ακαδημία».
Έχεις χρησιμοποιήσει το πτυχίο σου;
«Ναι. Πέρυσι εργάστηκα για κάποιο διάστημα σ’ ένα σχολείο».
Τα παιδιά γνώριζαν ότι παίζεις μπάσκετ στον Ολυμπιακό και είσαι μέλος της Εθνικής Γυναικών;
«Τα περισσότερα δεν γνώριζαν. Γενικότερα δεν γνώριζαν πολλά πράγματα για το μπάσκετ γυναικών. Όταν αρχίσαμε να συζητάμε και τους είπα τι κάνω και ότι παίζω στον Ολυμπιακό, έδειξαν ενθουσιασμένα. Κάποια κορίτσια, μάλιστα, ήρθαν με τις καθηγήτριες σ’ ένα από τα ευρωπαϊκά παιχνίδια της ομάδας να παρακολουθήσουν τον αγώνα μας».
Πιστεύεις ότι οι φίλαθλοι στην Ελλάδα θα μπορούσαν να γνωρίζουν περισσότερα για το γυναικείο μπάσκετ;
“Σίγουρα».
Τι κατά την άποψή σου θα βοηθούσε περισσότερο; Η προβολή;
«Το είχαμε συζητήσει και με την Εβίνα (Μάλτση), σ’ ένα podcast όπου είχαμε προσκληθεί. Πιστεύω ότι αυτό που παίζει σημαντικό ρόλο είναι η προβολή η οποία πλέον έχει αλλάξει πάρα πολύ. Παρατήρησα, ότι μέσα από αυτήν και από τις επισκέψεις που κάνουμε σε σχολεία τόσο εμείς όσοι και άλλοι άνθρωποι από το μπάσκετ, όλο και περισσότερος κόσμος ξέρει ότι το Ευρωμπάσκετ θα πραγματοποιηθεί στη χώρα μας. Ακόμη και άνθρωποι που δεν ασχολούνται με τον αθλητισμό. Έχει βοηθήσει πάρα πολύ η προβολή και ελπίζω να συνεχιστεί και μετά το Ευρωμπάσκετ».
Μία από τις ερωτήσεις που ακούτε συχνά αυτές τις ημέρες είναι αν υπάρχει μεγαλύτερη πίεση και άγχος στις παίκτριες από την στιγμή που η διοργάνωση θα φιλοξενηθεί στην Ελλάδα και οι φίλαθλοι μπορεί να περιμένουν πολλά από την ομάδα. Εσένα σου δημιουργεί κάποια μορφή πίεσης;
«Όχι! Έχουμε φτιάξει μια ομάδα στην οποία δεν κοιτάμε τι περιμένουν οι άλλοι από εμάς. Ο στόχος μας είναι να παίξει η μία για την άλλη. Να ευχαριστηθούμε τα παιχνίδια. Να παλέψουμε και να κάνουμε αυτό για το οποίο δουλεύουμε και προετοιμαζόμαστε αρκετά χρόνια. Θα πάμε να κάνουμε το καλύτερο που μπορούμε».
Ας υποθέσουμε ότι σήμερα είναι παραμονή της έναρξης του Ευρωμπάσκετ και απομένουν 24 ώρες για το τζάμπολ του αγώνα με την Ελβετία; Τι σκέφτεσαι;
«Σίγουρα το αγωνιστικό πλάνο της ομάδας. Από ‘κεί και πέρα θα έχω μια μικρή ανησυχία για το πώς θα πάει ο πρώτος αγώνας. Αν θα είμαστε συγκεντρωμένες αν θα έχει κόσμο το γήπεδο… Η αλήθεια είναι ότι προσπαθώ να μην σκέφτομαι πολλά πράγματα πριν από ένα παιχνίδι. Προσπαθώ να το αποφεύγω».
Μέσα στο γήπεδο έχεις αυτό που λένε το «καθαρό μυαλό» να διαχειριστείς και την πιο δύσκολη κατάσταση;
«Τις περισσότερες φορές ναι. Όσο μεγαλώνω άλλωστε και αποκτώ εμπειρίες, μαθαίνω να διαχειρίζομαι τις δύσκολες καταστάσεις».
