Για την τελετή έναρξης των Ολυμπιακών Αγώνων και το ότι ήταν σημαιοφόρος: «Είδα την μαμά μου. Υπάρχει σχετικό video. Υπήρχαν 500 άτομα εκεί, που φώναζαν, είχαμε τόσες βάρκες. Εμείς βγήκαμε πρώτοι βέβαια. Η μαμά μου έκανε τον ήχο που κάνει και είπα “εκεί είναι η μαμά μου”. Αυτή ήταν μία από τις καλύτερες μέρες της ζωής μου. Είναι τιμή να εκπροσωπείς την εθνική ομάδα και ακόμα μεγαλύτερη τιμή να βγαίνεις πρώτος και να κουβαλάς την σημαία.
Δεν ήξερα πόσοι αθλητές με θαύμαζαν. Είναι τρελό. Μιλάμε για επαγγελματίες αθλητές, χρυσούς ολυμπιονίκες. Μου έλεγαν ότι “η ιστορία σου μας εμπνέει, σε θαυμάζουμε, ο τρόπος που δουλεύεις, θέλουμε να ακολουθήσουμε τα βήματά σου”. Ένιωθα ότι η πλάτη μου, που είναι μεγάλη και κουβαλάω βάρος και τώρα πρέπει να κουβαλήσω ακόμα περισσότερο για να είμαι παράδειγμα για την επόμενη γενιά. Είναι μεγαλύτερος άθλος. Μιλάμε για αθλητές που με κοιτούσαν έτσι.
Σίγουρα πολλοί αθλητές κοιτάζουν παίκτες όπως ο ΛεΜπρόν, ο Κάρι, ο Τζόρνταν. Κι εμείς με τον ίδιο τρόπο κοιτούσαμε άλλους αθλητές στην Ελλάδα, όπως ο Γκαλης, ο Διαμαντίδης ο Σπανούλης. Ήταν όμως μία από τις καλύτερες εμπειρίες της ζωής μου, μεγάλη τιμή για εμένα και την οικογένειά μου να εκπροσωπούμε την Ελλάδα έτσι όπως είχα την σημαία. Και ελπίζω να μπορέσω να το κάνω πάλι. Ίσως δεν τα καταφέρω, αλλά ελπίζω να μπορέσω να το ξανακάνω”.
Για τη βελτίωση στο παιχνίδι του: «Μπορούμε να συζητάμε για πολλούς παίκτες που πρέπει να είσαι, όπως ο Ντόντσιτς, ο Γιόκιτς, ο Γκίλτζιους-Αλεξάντερ, ο Εμπίντ, ο Μοράντ, ο Μπούκερ. Δεν υπάρχει άλλος Γιάννης όμως. Δεν έχει υπάρξει άλλος παίκτης σαν εμένα. Δεν είμαι 135 κιλά όπως ο Σακίλ Ο’Νιλ. Το πολύ να είμαι 110 κιλά. Παίζω σαν να είμαι βαρύτερος.
Δεν θέλω να είμαι Ντουράντ, Ντόντσιτς, ή ο Γκίλτζιους-Αλεξάντερ. Προφανώς έχουν σπουδαία πράγματα στο παιχνίδι τους, είναι ταλαντούχοι. Ποτέ δεν έχει υπάρξει όμως παίκτης σαν εμένα. Γιατί να αλλάξω λοιπόν; Απλώς πρέπει να εξελίξω τον Γιάννη. Αυτό είναι το σκεπτικό μου και δουλεύει μία χαρά αυτό».
Για την προσέγγιση του στη ζωή: «Ζεις μονάχα μία φορά. Κάποτε θα έχω μπλούζα χωρίς τσέπες και θα μπεις σε φέρετρο.Μία φορά σε ένα ματς έμεναν λιγα δευτερόλεπτα για το τέλος επίθεσης και είχα διάδρομο να πάω προς το καλάθι και λέω «γάμ… το, θα σουτάρω τρίποντο». Έκανα airball. Άλλος θα έχανε ηθικό. Εμένα δεν με ένοιαξε. Έχω κάνει airball, έχω χάσει βολές, έχω κάνει λάθη, έχω αστοχήσει σε νικητήρια σουτ. Δεν με νοιάζει. Ζεις μόνο μία φορά.
Πιστεύω ότι η νίκη είναι στην φύση μου. Λατρεύω να νικάω. Δεν με νοιάζουν τα στατιστικά, τα επιτεύγματά μου, αγαπάω να νικάω. Είναι στην φύση μου. Είτε παίζω κανονικό ματς, είτε φιλικό, είτε playoffs, είτε in season παιχνίδι, είτε οικογενειακό διπλό στην εθνική, είτε με τα παιδιά μου, παίζω με την ίδια επιθετικότητα. Δεν μπορώ να το αλλάξω αυτό, είναι η φύση μου».
Για τη φράση που του δίνει κίνητρο: «Ξυπνάω κάθε μέρα με θετική σκέψη και σκέφτομαι ότι θέλω να περάσω καλά. Είτε παίζοντας μπάσκετ, είτε είμαι με την οικογένειά μου. Θέλω να απολαύσω την στιγμή, γιατί δεν παίρνω τίποτα δεδομένο.
Δεν είμαι ο καλύτερος σουτέρ από μέση απόσταση στον κόσμο ή ο καλύτερος παίκτης στον κόσμο. Και όταν παίζεις άσχημα, δεν ισχύει ότι είσαι κακός. Ποτέ δεν είναι τόσο καλά ή τόσο άσχημα όσο λένε. Πρέπει να έχεις σταθερή προσέγγιση, να ερωτευθείς την διαδικασία και όταν το κάνεις αυτό, όλα θα ακολουθήσουν.
Δεν ερωτεύομαι με τα στατιστικά. Ερωτεύομαι την διαδικασία και σκέφτομαι ότι πρέπει να βελτιωθώ στα ριμπάουντ ή την άμυνα. Έτσι θα φτάσω στο επόμενο γήπεδο. Αυτό ισχύει για τα πάντα στην ζωή. Αυτό λέω και στα παιδιά μου».
